فرهنگ
فرهنگ
استفاده از کلمه «فرهنگ» از دیرباز در ایران معمول بوده و در بیشتر متون ایرانی آورده شده است. واژه فرهنگ از دو کلمه «فر» یعنی شکوه، عظمت و «هنگ» به معنی؛ وزن، وقار، کشیدن تشکیل شده است. البته در این واژه از فر به عنوان پیشوند و به معنی؛ جلو، بالا و پیش استفاده شده است. پس به طور کلی در بیان معنی لغوی این واژه می توان به نوشته «محمود بختیاری» در کتاب فرهنگ و تمدن ایران اشاره کرد: فرهنگ؛ یعنی بیرون کشیدن مجموعه دانستنی ها، نیروها و استعدادهای نهفته افراد یک ملت برای پربار کردن پدیده ها و خلاقیت های ناشناخته آدمی.
فرهنگ، به دلیل پیچیدگی ایی که دارد دارای تعاریف متعددی است که بد نیست به تعدادی از این تعاریف اشاره کنیم:
«فرهنگ» در ادب فارسی دارای معانی مختلفی چون: دانش، علم، معرفت، ادب، تربیت، آموختن هنر و به کار بردن آن، آموزش و پرورش، آداب، بینش و ایدولوژی است.
ادوارد تایلر، مردم شناس انگلیسی، در تعریف فرهنگ آورده : فرهنگ مجموعه پیچیده ای است که شامل مجموعه علوم و دانش ها، اعتقادات، هنرها، افکار و عقاید، صنایع، تکنیک،اخلاق، قوانین و مقررات، سخن، عادات و رسوم و رفتار و ضوابطی است که انسان به عنوان عضو یک جامعه آن را از جامعه خود فرا می گیرد و در قبال آن تعهداتی به عهده دارد.
ژان کازنو می گوید: ثمره واقعی و قابل مشاهده کوشش انسان ها در زندگی اجتماعی، فرهنگ نامیده می شود.
رالف لینتون، انسان شناس آمریکایی، فرهنگ را ترکیبی از رفتار مکتسب می داند که به وسیله اعضا جامعه معینی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود و در میان افراد مشترک است.
پس به طور کلی، «فرهنگ»، شیوه زندگی هر قومی است که متشکل از ساخته ها، پرداخته ها، آداب و رسوم، مقررات عقاید، هنرها و دانستنی های عامه است که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود.
فرهنگ براساس مقتضییات زمانی و وضعیت جوامع دارای انواع مختلفی است که عبارتند از:
الف) فرهنگ ملی: فرهنگی که چندین نسل یک جامعه در آن سهیم اند و عامل موثر در تعیین هویت ملت ها به شمار می آید، فرهنگ ملی نامیده می شود.
الف) فرهنگ عمومی: محسن فردرو، در کتاب جامعه و فرهنگ می نویسد: «فرهنگ عمومی عبارت است از محموعه منسجم و نظام یافته‌ای از اهداف، ارزشها، عقاید، باورها، رسوم و هنجارهای مردم متعلق به یك جامعه بزرگ، قوم یا ملت».
ب) فرهنگ تخصصی: فرهنگی است که بخشی از افراد یک جامعه براساس حرفه و تخصص خویش در ا» مشترک اند. مانند: فرهنگ سیاسی، فرهنگ اجتماعی و فرهنگ فرهنگی.
ج) فرهنگ سازمانی: فرهنگی است که افراد یک سازمان در آن مشترک اند.
د) فرهنگ منطقه ای:
هـ) فرهنگ جهانی:
در اینجا به معرفی فرهنگ ملی- عمومی کشور می پردازیم.
مراسم های ملی – محلی
مراسم های ملی – محلی، آن دسته از باورها، سنت ها و آیین هایی هستند که به همراه آثار و سرمایه های برجای مانده از تمدن کهن، بیانگرهویت ملی یک ملت به شمار می رود.
کشور ایران نیز به دلیل داشتن تاریخ چندهزار ساله خود از این امر مستثنی نیست. مراسم های ملی، محلی رایج در ایران، در واقع، ریشه در تاریخ کهن این سرزمین باستانی داشته و القا کننده هویت ملی، قومی و بومی مردم این سرزمین است. بنابراین می توان گفت؛ دلیل پیدایش این مراسم و جشن ها، متاثر از باورها و اعتقادات اقوام ایرانی در طی دوره های مختلف تاریخی بوده است. ادامه مطلب
اقوام و نژاد
در آمیختگی قومی و نژادی در ایران، از زمان ورود آریایی ها، بابلی ها، سومری ها به ایران آغاز شده و تا به امروز ادامه داشته است. با وجود این که نژاد اصلی ایرانی ها، «آریایی» می باشد ولی در طی سال ها و بر اثر تحولات سیاسی و لشکرکشی دولت های دیگر کشورها، همواره شاهد یکسری تغییرات نژادی و آمیختگی قومی در این کشور بوده ایم. به عنوان مثال؛ می توان از لشکرکشی های صورت گرفته به ایران؛ به لشکرکشی اسکندر مقدونی و حمله اعراب اشاره کرد. ادامه مطلب
گویش ها
با توجه به ترکیب نژادی و تنوع اقوام در ایران، می توان گفت بیش از ۷۵ زبان و گویش در کشور رایج است. زبان و گویش یکی از مهم ترین ابزار انتقال پیام برای برقراری ارتباط متقابل بین انسان ها محسوب می شود و دارای کارکردهای مهمی چون: ایجاد تفاهم و ارتباط، بیان عقاید، انتقال متقابل اطلاعات و فرهنگ سازی به این معنی که با زبان فرهنگ به وجود می آید و به نسل های آینده منتقل می شود، می باشد. ادامه مطلب
غذاهای محلی
غذا، به هر ماده ای که موجود زنده از طریق خوردن و آشامیدن ترکیبات ضروری و مواد مغذی که برای رشد مناسب، بازسازی و تامین انرژی لازم به بدن خود برساند گفته می شود. در واقع غذا منبع اصلی تولید انرژی و رشد در جانوران است. البته امروزه نه تنها غذا را مهم ترین تامین کننده مطلوب انرژی برای رشد بدن به شمار می آورند بلکه آن را به عنوان یکی از مهم ترین راه های جذب گردشگری در کنار دیگر جاذبه های طبیعی، تفریحی، تاریخی و باستانی کشورها می دانند، به طوری که در سال ۲۰۰۱، تنوع غذاهای سنتی و محلی به عنوان « گردشگری غذا و پختنی ها» یاد شده است. ادامه مطلب